Η λίμνη Πλαστήρα αποτελεί μία από τις κορυφαίες τοποθεσίες στην Ελλάδα για εναλλακτικό τουρισμό, προσφέροντας στους ανήσυχους ταξιδιώτες απεριόριστες δραστηριότητες στη φύση.
Αποφασίσαμε, λοιπόν, να περάσουμε ένα φυσιολατρικό Σαββατοκύριακο πάνω στα ποδήλατα βουνού.
Κείμενο: Ερμής Καθαράκης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Γράψας, Αρίων Μέμος
Από το καλοκαίρι, καταστρώναμε μια περιήγηση με ποδήλατα γύρω από τη λίμνη Ταυρωπού ή Πλαστήρα, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται μετά από ιδέα που είχε ο Μαύρος Καβαλάρης (προσωνυμία του Νικολάου Πλαστήρα) το 1925 να κατασκευάσει φράγμα στην περιοχή. Τελικά, μόλις το 1959 ολοκληρώθηκε το έργο και από τότε, με δειλά βήματα στην αρχή, αλλά κυρίως από τη δεκαετία του ’90 η περιοχή αξιοποιήθηκε τουριστικά.
Φορτώσαμε τον εξοπλισμό μας στα αυτοκίνητά μας και ύστερα από 305 χιλιόμετρα διαδρομής διαμέσου Λαμίας, Δομοκού και Καρδίτσας, προσεγγίσαμε την ανατολική πλευρά της λίμνης στο ύψος της πλαζ Λαμπερού. Στο σημείο αυτό, αφήσαμε το ένα αυτοκίνητο. Οι τρεις της παρέας πήραμε τα αθόρυβα δίτροχα και ο τέταρτος, οδηγώντας ένα 4x4 αυτοκίνητο, εκτελούσε χρέη ιχνηλάτη-εμψυχωτή, με σκοπό να διανύσουμε τα 70 χιλιόμετρα γύρω από τη λίμνη.
Ξεκινήσαμε από τον ασφαλτόδρομο με κατεύθυνση νότια προς τον Άγιο Αθανάσιο. Στο τέλος του χωριού, επιλέξαμε να στρίψουμε δεξιά στον χωματόδρομο, προκειμένου να προσεγγίσουμε τη λίμνη. Συνεχίσαμε για 3 χιλιόμετρα περίπου. Καταλήξαμε όμως σε αδιέξοδο... Κάναμε αναστροφή, για να ξαναβγούμε στον κεντρικό δρόμο, και στη μέση περίπου της διαδρομής ο Δημήτρης φωνάζει δυνατά ότι ακινητοποιήθηκε το τετρακίνητο σε στρώματα παχιάς λάσπης, 10 μέτρα από τη λίμνη... Τοποθετήσαμε πέτρες και ξύλα στις ρόδες και δώσαμε ώθηση χωρίς αποτέλεσμα. Ευτυχώς ένας καλός κύριος με το κατάλληλο όχημα, που ψάρευε κοντά στον χώρο όπου ήμασταν πριν μας τράβηξε και τελικά ξεκολλήσαμε.
Τον ευχαριστήσαμε και βγήκαμε πάλι στη μοιραία διασταύρωση, για διανύσουμε τα 20 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από το φράγμα Ταυρωπού. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, παρακάμψαμε την γρήγορη επίσκεψη στη Μονή Πέτρας που είχαμε προγραμματίσει, για να προλάβουμε να φτάσουμε, πριν νυχτώσει, στα Καλύβια Πεζούλας, όπου και θα κατασκηνώναμε.
Από το Λαμπερό, η διαδρομή ήταν αρκετά ανηφορική μέχρι το υψηλότερο σημείο. Από εκεί είχαμε πανοραμική θέα όλης της λίμνης, με τις κορυφές των Αγράφων να καθρεφτίζονται στα νερά της. Εντύπωση μας έκαναν, επίσης, τα δαντελωτά φιόρδ του νοτιοανατολικού τμήματος της λίμνης.
Ακολούθησε μια ανισοϋψής διαδρομή με έντονες κλίσεις και με μία ανακουφιστική κατηφόρα με φουρκέτες, που μας έδωσε μια απόλυτη αίσθηση ελευθερίας, μέχρι την Καστανιά. Εκεί επανήλθαμε σε μικρές ταχύτητες και σε άλλη μια απότομη ανηφόρα στα μισά του δρόμου, μέχρι την πηγή στην είσοδο του χωριού Μούχα.
Ακολουθήσαμε τον δρόμο περιμετρικά της λίμνης και μετά από ένα εικοσάλεπτο βρεθήκαμε να ανακατευόμαστε με πλήθος κόσμου που είχε σταματήσει για να προμηθευτεί χαλβά Φαρσάλων. Έτσι κάναμε κι εμείς, αλλάξαμε ρουχισμό και περπατήσαμε πάνω στο φράγμα.
Μετά από λίγο πακετάραμε όλα τα πράγματα στο όχημα και οδηγηθήκαμε στη δυτική πλευρά της λίμνης μέχρι τα Καλύβια Πεζούλας, όπου εντοπίσαμε ένα απίθανο σημείο με πλατάνια - πολύ κοντά στη λίμνη - για να στήσουμε τις σκηνές μας. Αφού λύσαμε το θέμα «πού την κεφαλήν κλίνη», καταλήξαμε σε ταβέρνα της περιοχής, για να πάρουμε δυνάμεις. Εκτός από διάφορα ορεκτικά, δοκιμάσαμε ένα νοστιμότατο αρνάκι σούβλας με φρέσκιες τηγανιτές πατάτες και μετά από περίπου μία ώρα ήμασταν ήδη στις σκηνές μας.
Το επόμενο πρωινό, δεν ακουγόταν τίποτα. Απόλυτη ηρεμία. Η δροσιά κάλυπτε τη λίμνη και θόλωνε την ατμόσφαιρα. Με την εικόνα αυτή στο μυαλό μας, απολαύσαμε έναν "χειροποίητο" ελληνικό καφέ. Μαζέψαμε τα μπαγκάζια μας, και αρχίσαμε τις ορθοπεταλιές προς τον Βοτανικό Κήπο.
Χαθήκαμε μέσα σ’ ένα οργιώδες πράσινο τοπίο, ακολουθήσαμε ειδικά διαμορφωμένους και σηματοδοτημένους ποδηλατόδρομους και μετά από μία περιήγηση ανάμεσα στα προστατευόμενα λουλούδια και φυτά της περιοχής, ξαποστάσαμε για ένα δυναμωτικό κάρδαμο στο περίπτερο του κήπου. Προμηθευτήκαμε τοπικά βότανα και αφεψήματα και συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει να διακτινιστούμε στην απέναντι πλευρά της λίμνης, για να επανέλθουμε στο σημείο εκκίνησης.
Μεσολαβούσαν 25 χιλιόμετρα μέχρι την πλαζ Λαμπερού. Αποφασίσαμε, όμως, να κόψουμε δρόμο. Βρεθήκαμε να ποδηλατούμε με έντονο ρυθμό, μέσα σε δάση οξιάς και καστανιάς και μετά από λίγο να ακολουθούμε λασπωμένες off-road διαδρομές σε απόσταση αναπνοής από τη λίμνη. Η αδρεναλίνη μας είχε φτάσει στα ύψη. Διασχίσαμε ρυάκια τα οποία ξέπλυναν τα ποδήλατά μας, αφαιρώντας στρώματα λάσπης -για λίγο βέβαια- από τους τροχούς, την αλυσίδα και το σασμάν.
Συνεχίσαμε για νέες προκλήσεις και τελικά, μετά από 20 χιλιόμετρα συνεχούς ποδηλασίας, βρεθήκαμε στο πάρκινγκ δύο ταβερνών στην τουριστική πλαζ Λαμπερού.
Ήταν μια πλούσια εμπειρία, γεμάτη μοναδικές εικόνες, στιγμές ανεμελιάς, γλυκιάς κούρασης και φυσικής άσκησης. Υποσχεθήκαμε να επανέλθουμε δριμύτεροι την άνοιξη, για να αποκομίσουμε μια διαφορετική αίσθηση από την αύρα της λίμνης, να περιπλανηθούμε σε νέες διαδρομές και να επισκεφθούμε καινούρια αξιοθέατα.
