Όταν δε βιαζόμαστε, λίγες ώρες παραπάνω «πραγματικής» διαδρομής στους ξεχασμένους ορεινούς δρόμους όπου η συνάντηση με άλλο αυτοκίνητο είναι γεγονός– είναι ό,τι καλύτερο.
Ένας κόσμος σιωπηλός σε ήχους και φλύαρος σε εικόνες
Εκεί, στις λεγόμενες «άγονες γραμές» –γονιμότατες κατά τη γνώμη μου–, οι διαδρομές είναι πεντακάθαρες, γιατί απλά δεν κυκλοφορούν... λεγεώνες, αλλά ελάχιστοι. Ιδιαίτερα τώρα που το περιβάλλον έχει φορέσει το χειμωνιάτικο κουστούμι του και μας υποδέχεται, αφού έχει απλώσει το κατάλευκο χαλί του χιονιού κάτω από τα πόδια μας, αυτό που σε κάνει να ακούς τα βήματά σου και να βλέπεις πίσω τα ίχνη που έχεις αφήσει...
Φέτος γιορτάστε αλλιώς!
Κάθε φορά που έρχεται ο Δεκέμβρης, οι εικόνες που κυριαρχούν στο μυαλό μας είναι οι φωτισμένες βιτρίνες, ατελείωτη παρακαταθήκη καταναλωτικών αγαθών, ουσιαστικά μια εμπορική κοσμογονία. Όμως οι γιορτές δεν είναι μόνο ένα γεμάτο τραπέζι, αλλά ίσως πολλά άλλα πράγματα... Αυτή τη χρονιά μπορείς να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου και, αντί για στολίδια, στο δέντρο να κρεμάσεις εικόνες και αναμνήσεις, τις οποίες δε θα χρειαστεί να ξεκρεμάσεις και να τις πετάξει σε κάποια αποθήκη, γιατί θα είναι για πολύ καιρό μπροστά του. Και δε θα τις κρεμάσεις σε κάποιο άψυχο και ψεύτικο δέντρο, αλλά σε ολόκληρο δάσος από αληθινά έλατα. Και είναι πολύ πιθανό, όταν τελειώσουν αυτές οι μέρες των γιορτών, να σκεφτείς να το επαναλάβεις και την επόμενη χρονιά. Nα γίνει τρόπος ζωής, που θα έχει όμως κοινό παρονομαστή ότι θα κάνεις κάτι το ξεχωριστό, ας είναι απλό και λιτό -γιατί ας μην ξεχνάμε και σε τι οικονομικές συγκυρίες ζούμε.
Στο Νέο Μικρό Χωριό η βάση μας
Το όνομα του προορισμού Ευρυτανία, αυτό το υπαίθριο φυσικό μουσείο, σημείο αναφοράς για το λάτρη του βουνού και της ορεινής πεζοπορίας. Εδώ που για τον επισκέπτη δεν υπάρχουν... ευθείες γραμμές σε κάποιο υποθετικό... φυσιογράφημα, αλλά συνεχείς εναλλαγές για κάτι το διαφορετικό, που είναι συμβατό με τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα...
Το Νέο Μικρό Χωριό επιλέχθηκε αυτή τη φορά για βάση εξόρμησης. Μικρό, όμορφο και συμμαζεμένο, έχει όλα όσα χρειαζόμαστε. Γραφικούς ξενώνες, απλά και όμορφα γευστικά στέκια με το τζάκι παντού να μαγνητίζει το βλέμμα. Λέμε Νέο Μικρό Χωριό γιατί υπάρχει και το Παλιό, αλλά η τραγωδία της κατολίσθησης το 1963 το μετέτρεψε σε φάντασμα του εαυτού του.
Τα τελευταία χρόνια όμως άρχισε να παίρνει πάλι τα επάνω του και να ξαναζεί. Από εδώ, από το Παλιό Μικρό Χωριό, ξεκινάει η διαδρομή μας για να «χαθούμε» στη χιονισμένη αγκαλιά της Χελιδόνας. Η Χελιδόνα και η Καλιακούδα είναι τα κυρίως βουνά στην περιοχή αυτή. Απέναντι από το Μικρό Χωριό βρίσκεται το Μεγάλο Χωριό, πιο κοντά στην Καλιακούδα.
Το ξημέρωμα μας βρίσκει με τα σακίδια στον ώμο, τα μπατόν στο χέρι και την ανυπομονησία στο κόκκινο... Η μικρή δεκαμελή ομάδα συγκεντρώνεται στην πλατεία του Παλιού Μικρού Χωριού, όπου βέβαια εδώ κάτω το χιόνι είναι ελάχιστο. Πιο επάνω όμως, στη Χελιδόνα;... Η καθιερωμένη φωτογραφία βάσης και... φύγαμε!
Στο μονοπάτι για την κορυφή
Εδώ όμως πρέπει να πούμε κάποια πρακτικά πράγματα. Τώρα το χειμώνα τα κόκκινα σημάδια που σηματοδοτούν όλα τα μονοπάτια των βουνών μας –κυρίως όσα βρίσκονται πάνω σε πέτρες– θάβονται στο χιόνι. Απομένουν οι κόκκινες επίσης πλαστικές ταινίες ανά διαστήματα στα δέντρα. Όμως, αν δεν είναι ορατό το μονοπάτι και με το χιόνι μέσα στο δάσος να φθάνει το μισό μέτρο, σίγουρα δεν είναι εύκολο. Η επιλογή είναι απλή. Πάρτε το δασικό χωμάτινο δρόμο που ξεκινάει από το χωριό και φθάνει μέχρι την κορυφή όπου διακρίνονται κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Είναι φυσικά πιο χαμηλά από την κορυφή της Χελιδόνας, αλλά από εδώ έχουμε μια συγκλονιστική θέα και των δύο βουνών, ενώ το χιόνι, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα, είναι άφθονο.
Άλλωστε ποτέ η κορυφή δεν ήταν αυτοσκοπός. Ανάλογα με τη φυσική κατάσταση του καθενός προχωρήστε όσο μπορείτε. Έχετε μπροστά σας ένα εκπληκτικό και πανέμορφο καμβά, όπου το πράσινο των δέντρων που αγκομαχάνε από το χιόνι δίνει τη διαφορά και όλα αυτά από την παλέτα του ζωγράφου της φύσης...
Απέναντι, η περήφανη Καλιακούδα στέκεται σαν παραπονεμένη για την επιλογή μας, δεν πειράζει την άλλη φορά... Όπως στα μεγάλα υψόμετρα χρειάζεσαι χρόνο για να εγκλιματιστείς, έτσι και ό,τι βλέπεις από εδώ χρειάζεται χρόνο για να αφομοιωθεί... Αυτή που σε κάνει να βλέπεις το γαλανό χρώμα του ουρανού πιο σκούρο. Εδώ το χρόνο δεν τον μετράμε με το ρολόι, αλλά με το πόση ομορφιά μπορεί να αντέξει η κόρη του ματιού μας, μια και το τοπίο παίρνει μια μεταφυσική διάσταση με αποδέκτη αυτόν που θα αποφασίσει να έρθει μέχρι εδώ...
Όλα αυτά τα χιόνια θα λιώσουν και θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν τον Καρπενισιώτη και τον Κρικελοπόταμο, που ενώνονται και δημιουργούν τον Τρικεριώτη, με άφθονα νερά, κάτι που θα ανεβάζει κάθε φορά την αδρεναλίνη, καθώς σε λίγες εβδομάδες θα αφήνουμε πίσω μας την όχθη με τις φουσκωτές βάρκες για να ζήσουμε άλλη μια έντονη εμπειρία, όπως κάθε φορά δηλαδή... Σκέφτομαι ότι θα θέλαμε τουλάχιστον δύο ζωές για να χορτάσουμε αυτά που έχουμε επιλέξει για τον εναλλακτικό τρόπο ζωής. Όλες αυτές οι αναμνήσεις θα ανακατεύονται κάποια στιγμή με τις άλλες τις αναμνήσεις, τις χάρτινες...
Και μετά την κατάκτηση της κορυφής, τι μένει;
Και τώρα, αφού χορτάσαμε –αν είναι δυνατόν– τη μισάωρη στάση μας στην κορυφή μας, και αρχίζει η κατάβαση, πώς να μεταφέρουμε τα συναισθήματα, πώς μετατρέπονται σε λέξεις; Οι φωτογραφίες σίγουρα βοηθούν, αλλά χρειάζεται να τα ζήσει κανείς. Και όταν θα είσαι πλέον στον ξενώνα δίπλα στο τζάκι με μια γλυκιά κούραση και ένα ποτήρι κρασί στο χέρι βυθισμένος στη φλόγα, ίσως να ακούσεις δίπλα σου κάποιον να μιλά για τις χιονισμένες κορυφές, θα χαμογελάς σκεπτόμενος πού ήσουν...
Άλλωστε η ζωή είναι ένα ταξίδι, όποιος πρόλαβε ανέβηκε, σ’ αυτό το καθαρτήριο από την αστικοποίηση και τη ρουτίνα... Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να σπείρουμε περιπλανήσεις σε τέτοια μέρη για να θερίσουμε κάποτε αναμνήσεις, κάτι σαν την πνευματική μας σύνταξη...
Κείμενο & Φωτογραφίες: Σπύρος Χαλάστρας
