Η Ελλάδα είναι η πιο ορεινή χώρα της Ευρώπης, με το υψηλότερο μέσο υψόμετρο, γεμάτη βουνά, όπου μπορεί κανείς να συνδυάσει την ορεινή πεζοπορία με μια βουτιά, σε βαθμό που δεν μπορεί να το κάνει σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα!
Κείμενο & Φωτογραφίες: Φώτης Νικολακόπουλος
Ο φυσικός Φώτης Νικολακόπουλος, με την ιδιότητα του ερασιτέχνη πεζοπόρου- ορειβάτη και μέλους του ορειβατικού συλλόγου «Βριλησσός» καθώς και της εθελοντικής πυροπροστασίας Πεντέλης, μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία του από την αγαπημένη του δραστηριότητα και παρακινεί όλους, ιδίως τους «αραχτούς αστούς», να σηκωθούμε από τους καναπέδες και να κουράσουμε το σώμα μας, για να ξεκουραστεί η ψυχή μας, στην πιο ορεινή χώρα της Ευρώπης...
Η λέξη «πεζοπορία» –hiking, στα αγγλικά– σημαίνει, στην κυριολεξία, «πορεύομαι πεζός» και περιλαμβάνει σωματικό κάματο, μικρό ή μεγάλο. Πρόκειται, δηλαδή, για μια επιλογή συνειδητά αντίθετη με τη σύγχρονη ζωή μέσα στα διαμερίσματα-κλουβιά, στα οποία όλοι λίγο πολύ αυτοπεριοριζόμαστε.
Όλυμπος
Αυτή η λογική της απόδρασης δίνει και στην πεζοπορία τα, ιδιαίτερα είναι αλήθεια, χαρακτηριστικά της. Αποτελεί μια διαδικασία του μυαλού και του σώματος.
Του μυαλού, γιατί αυτό δέχεται ερεθίσματα πρωτόγνωρα για όλους εμάς τους συνηθισμένους να ζούμε σε μια concrete jungle, όπως λένε στην Αμερική, αλλά και του σώματος, μιας και αυτό υποβάλλεται σε μια επίμονη γυμναστική, σε μια λέξη άγνωστη, δυστυχώς, για την πλειοψηφία των σύγχρονων ανθρώπων του καναπέ...
Ταυτόχρονα, αποτελεί τη σύζευξη δύο στοιχείων, από μια πρώτη ματιά, αντίθετων.
Από τη μία, είναι μια άσκηση συλλογικότητας. Το να ανέβεις στα βουνά με μια ομάδα ή με φίλους είναι πάντα ασφαλέστερο και σου δίνει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία ανταλλαγής εμπειριών και γνώσεων γύρω από τη φύση αλλά και συνάμα τη δυνατότητα να υποτάσσεις το εγώ στα πλαίσια του εμείς, κάτι που –το ξέρουμε– μας πάει μακρύτερα από ό,τι οι δικές μας δυνάμεις.
Από την άλλη, όμως, προκαλεί και μια εγρήγορση της ατομικότητάς μας, μια και μας προκαλεί να ξεπεράσουμε τα, μικρά ή μεγάλα, σωματικά ή και ψυχικά μας όρια και να πάμε παραπέρα, εκπλήσσοντας πολλές φόρες τον εαυτό μας.
Επιπλέον, πεζοπορώντας και «χάνοντας το χρόνο» μας σε μια δραστηριότητα τέτοιου είδους, «πληρωνόμαστε» και με το παραπάνω γεμίζοντας με εικόνες πρωτόγνωρες και εμπειρίες που θα κουβαλήσουμε μαζί μας κατεβαίνοντας στην γκρίζα καθημερινότητα της πόλης (μήπως είμαι υπερβολικός; Ποιος δεν αισθάνεται έτσι;...).
Αυτές οι εικόνες είναι που θα εξαφανίσουν τον ιδρώτα από μια απότομη ανηφόρα και θα μας κάνουν να ξεχάσουμε την ενοχλητική ξαφνική μπόρα που κρατάει εδώ και ώρες...
Πάρνωνας
Ποτέ χωρίς εξοπλισμό
Τα βουνά, όμως, παραμένουν άγρια και βάζουν τους δικούς τους κανόνες, χειμώνα ή καλοκαίρι. Αυτούς τους κανόνες οφείλουμε να τους σεβόμαστε και να τους ακολουθούμε, διαφορετικά ακόμα και μια βόλτα στη φύση μπορεί να εξελιχτεί άσχημα.
Όπως δεν περπατάμε μέρα μεσημέρι μέσα στο κατακαλόκαιρο, έτσι και δεν πάμε πουθενά στο βουνό, ή στη φύση γενικότερα, χωρίς τα στοιχειώδη:
- σακίδιο με μπόλικο νερό
- σνακ
- αδιάβροχο
- καπέλο
- αντηλιακό - μιας και στα βουνά ο ήλιος καίει περισσότερο
- κατάλληλα παπούτσια πεζοπορίας και γκέτες για τα χιόνια το χειμώνα
Από εκεί και πέρα, ανάλογα το βαλάντιο και τη διάθεσή μας, μπορούμε να αγοράσουμε περισσότερα...
Ταΰγετος
Στην Ελλάδα υπάρχουν βουνά για όλους
Κάποιος, βέβαια, θα μπορούσε να πει: "Καλά όλα τα παραπάνω, αλλά στην Ελλάδα; Τη χώρα του ήλιου, της θάλασσας και των νησιών;"
Η απάντηση σίγουρα θα προκαλέσει έκπληξη στους αμύητους:
Η Ελλάδα είναι η πιο ορεινή χώρα της Ευρώπης, με το υψηλότερο μέσο υψόμετρο (πάνω από 800 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας), γεμάτη βουνά, όπου μπορεί κανείς να συνδυάσει την ορεινή πεζοπορία με μια βουτιά, σε βαθμό που δεν μπορεί να το κάνει σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα!
Βασιλίτσα Γρεβενών
Για εμάς, τους απαίδευτους Αθηναίους, υπάρχει, σε μια ώρα απόσταση, η Πάρνηθα, με ένα μεγάλο της μέρος ανέπαφο, γεμάτη τοπία και καταπράσινα δάση κι έναν ακμαίο πληθυσμό ελαφιών, από τους ελάχιστους στην Ευρώπη.
Ο Υμηττός, το βουνό που θα σου χαρίσει την καλύτερη θέα στην Αθήνα, είναι ιδανικός όπως και η Πάρνηθα, για να αρχίσει κανείς την πεζοπορία.
Φεύγοντας από την Αττική και ταξιδεύοντας στα νησιά, μπορείς να πας στην Τήνο και να ανακαλύψεις ένα καταπράσινο νησί, γεμάτο καλοδιατηρημένα μονοπάτια που ενώνουν οικισμούς και παραλίες.
Αν αντέχεις τις πολλές ώρες στο πλοίο, η Αμοργός αποτελεί ιδανικό μέρος εναλλακτικών και με μπόλικη πεζοπορία διακοπών, με μονοπάτια τόσο φανερά που πρέπει να προσπαθήσεις για να χαθείς...
Αλλά ακόμα και στην ορεινή Ελλάδα υπάρχουν περιοχές, όπως το Ζαγόρι, γεμάτο μονοπάτια, που προσφέρει έναν απίστευτο συνδυασμό ανθρώπινης παρουσίας με τα χωριά του και φυσικού περιβάλλοντος.
Όλυμπος
Κάποιοι φίλοι ορειβάτες λένε ότι δεν πάνε στη φύση για να περάσουν καλά...
Αλλάζοντας λίγο τη σημασία αυτής της πρότασης, θα έλεγα ότι πεζοπορώντας θέλω να κουράσω –λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία– το σώμα μου για να ξεκουραστεί η ψυχή μου.
Η Ελλάδα, με τις απίστευτες φυσικές εναλλαγές της, αποτελεί σπουδαία οδό προς αυτή την κατεύθυνση για οποιονδήποτε μπορεί να λειτουργήσει έτσι, αρκεί να θέλει να βρει κάτι διαφορετικό. Όλα εκεί έξω στη φύση βρίσκονται.
Εσείς ακόμα κάθεστε;
Ο λαμπρός ήλιος μέσα από ένα ξαφνικό άνοιγμα του καιρού, η δροσιά του νερού μιας πηγής και η σκιά ενός ελάτου σε μια σύντομη ξεκούραση μετά από περπάτημα ωρών, οι χιονισμένες κορφές των μεγάλων ελληνικών βουνών (τύφλα να’ χουν οι Άλπεις...) όταν τις προσεγγίζεις βήμα βήμα, η ξαφνική έκπληξη και συγκίνηση από την παρουσία ενός «άγριου» ζώου πολύ κοντά (έχεις δει ελάφι στην Πάρνηθα; πόσο κοντά βρέθηκες σε αρκούδα στην Πίνδο;).
Τα απόκοσμα σχήματα των ρόμπολων, αυτών των ορεσίβιων δέντρων που συναντάς μοναχά στα μεγάλα υψόμετρα, τα μικρά, συχνά σπάνια και ενδημικά λουλούδια με τα απίθανα χρώματα που ξεφυτρώνουν κάθε άνοιξη...
Δε θέλεις να μιλάς όταν γεύεσαι τέτοιες εμπειρίες, παρά μόνο να βλέπεις, να αισθάνεσαι και να ζεις...
