Το νότιο Πήλιο, από την πλευρά που βρέχεται από τον Παγασητικό, ήταν, και σε μεγάλο μέρος παραμένει, μια περιοχή με μεγάλα τσιφλίκια από απέραντους κυρίως ελαιώνες.
Αυτό στην ουσία το έσωσε από την ασύδοτη και κακόγουστη οικοδόμηση που έφερε ο τουρισμός. Είναι το μοναδικό μέρος στην Ελλάδα όπου έχω δει ολόκληρο βουνό, από την κορυφή του μέχρι τους πρόποδες στην άκρη της θάλασσας, κατάφυτο από ελιές. Τα σπίτια λίγα, πλήρως ενταγμένα στο τοπικό χρώμα, χαμένα μέσα στις ελιές, δεν αλλοιώνουν το τοπίο. Στις ταβερνούλες των μικρών οικισμών του νότιου Πηλίου το σερβίρισμα του τσίπουρου είναι ιεροτελεστία και οι μεζέδες διαδέχονται ο ένας τον άλλο, με κάθε καραφάκι διαφορετικός.
Καλοκαίρι, η εποχή των ορδών
Η εποχή που μετατρέπει τις ονειρεμένες παραλίες σε πιατέλες φρεσκοψημένων κορμιών, τις θάλασσες σε πίστες ταχύτητας σκαφών παντός τύπου και μεγέθους, τους δρόμους σε ρώσικη ρουλέτα και τα γραφικά ταβερνάκια δίπλα στο κύμα, στη χαρά της προτηγανισμένης πατάτας. Κι εγώ, ιδανική κι ανάξια ερωμένη των κρυφών λευκών ακρογιαλιών, της γαλήνης και του παφλασμού των κυμάτων, της σκηνούλας μου στημένης κάτω από τα αστροφώτιστα διαστήματα, να αναρωτιέμαι και να διαλογίζομαι, όπως ο ποιητής, να αλωνίζω στις σκέψεις της ανέλπιδης ανακάλυψης μιας χαμένης κρυφής παραθαλάσσιας όασης.
Κι εκεί που ο δανεισμένος ποιητικός μου οίστρος αρχίζει να με εγκαταλείπει, ολοφάνερα απηυδισμένος, ενώ χάρτες, περιοδικά και εκτυπωμένες ιστοσελίδες κείτονται ανάσκελα παντού τριγύρω μου σαν «πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι», χτυπάει το τηλέφωνο. Σηκώνω το ακουστικό και... βρίσκομαι στην πιο ονειρεμένη παραλία που μπορεί να φανταστεί σκηνίτης...
5 μέρες και 4 νύχτες σε μια παραλία όνειρο!
Εικόνα: το περιγιάλι κρυμμένο από τα βλέμματα πίσω από μια πλαγιά γεμάτη ελιές που φθάνουν μέχρι την άκρη της θάλασσας, ένας γέρικος τεράστιος πλάτανος και δυο φλαμουριές να σκιάζουν όλη τη μέρα το πλάτωμα που στήνουμε τις σκηνές μας, τρία πηγάδια με δροσερό νερό για μπάνιο και λάτρα, μπροστά το γαλάζιο του Παγασητικού κόλπου ν’ απλώνεται ακύμαντο και στην άκρη της παραλίας να ξεπροβάλλει πάνω στον κάβο του διπλανού κολπίσκου το απόλυτο σπίτι των φαντασιώσεών μου! Κι από πάνω του, στην κορυφή του βουνού, να διακρίνεται ρόδινο την αυγή το καμπαναριό της εκκλησίας του Λαύκου, ενός πανέμορφου ορεινού χωριού.
Πλατάνια, φλαμουριές και λιόδεντρα: η καλύτερη ηλιοπροστασία για τη γειτονιά μας.
Η παραλία των ονείρων μου! Και το χρωστάμε στον Μπάμπη, φίλο καρδιάς, ένα αεικίνητο ψαχτήρι κρυμμένων παραδείσων, εραστή της παράδοσης και της απόλυτης επαφής με τη φύση. Τον ακολουθούμε σ’ όποιο τόπο κι αν μας πει, όποτε μας πει... και του καταστρέφουμε το ιδανικό σκηνικό του, με τις... μικρές ανάγκες μας σε βασικές ανέσεις.
Το τηλεφώνημα διήρκεσε μόλις ένα λεπτό: «Πάμε Τζάστενη, έρχεστε;» «Φύγαμε, πού είναι;» «Πάτε Βόλο. Μόλις φθάσετε, πάρτε με τηλέφωνο στο κινητό και θα σας καθοδηγήσω. Μην πάρετε πολλά πράγματα μαζί σας. Τη σκηνούλα σας, μαγιό και μια φόρμα για τα βράδια. Προμήθειες φαγητού θα έχω πάρει εγώ. Εντάξει;» «Εντάξει». Όταν λέει ο Μπάμπης «προμήθειες φαγητού», εννοεί: νερό, καφέ, παξιμάδια, ντομάτες, κονσέρβες, κεφαλοτύρι και για τα μεγάλα κέφια στραγάλια και ρακί. Όταν λέει ο Σωτήρης «εντάξει», εννοεί: μια λαϊκή αγορά, ένα σούπερ μάρκετ και ένα κατάστημα με είδη για κάμπινγκ, ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΚΕΤΟ! Εμείς οι γυναίκες, η Τάνια, η γυναίκα του Μπάμπη, κι εγώ, η γυναίκα του Σωτήρη, δε λέμε τίποτε. Ξέρουμε. Ο συνδυασμός τους είναι μοναδικός. Απολαμβάνουμε τα καταπληκτικά μέρη που ανακαλύπτει ο ένας, με την άνεση που μας εξασφαλίζει ο άλλος.
Επειδή δε και οι δύο θέλουν να αποδείξουν το δίκιο της άποψής τους, κάνουν κι όλες τις δουλειές και το κουβάλημα σχεδόν μόνοι τους. Ο μεν Μπάμπης, που στη θέα του πλαστικού βγάζει καντήλες, φτιάχνει αυτοσχέδιους νιπτήρες για να πλένει τα τσίγκινα σκεύη κι έτσι να αποφεύγει τα μιας χρήσης, σχεδιάζει μονοπατάκια με πετρούλες βάζοντας λαδοφάναρα για να φωτίζουν τη νύχτα και να μη χρειαζόμαστε άλλο φως, ο δε Σωτήρης ετοιμάζει καταπληκτικά πρωινά μπουφέ και ψήνει μέχρι τελικής πτώσης με ελάχιστα ξυλαράκια στην παραλία.
Τι άλλο να ζητήσουμε οι γυναίκες; Τα παιδιά, δε, κουνάνε σοφά τα κεφάλια τους μονολογώντας: είναι τρελοί αυτοί οι μεγάλοι! Εδώ, λοιπόν, ζήσαμε πέντε υπέροχες ημέρες. Και τέσσερις μαγικές νύχτες.
Χάραμα. Ανοίγω τα μάτια μέσα από τη σκηνούλα και το γαλήνιο σκηνικό ποτίζει κάθε πόρο του κορμιού και της ψυχής μου. Τι άλλο να ζητήσω από τη ζωή;
Ξύπνημα με τα πρώτα ρόδινα χρώματα της αυγής και βουτιά στα κρυστάλλινα νερά, πρωινό, καφέδες και ραχατλίκι, ψάρεμα, κολύμπι, σιέστα, διάβασμα και ξανά κολύμπι. Οι πρώτες ρακές on ice (να ‘ναι καλά το ψυγείο του Σωτήρη!) ν’ αρχίζουν με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος να αχνοσβήνουν, τα πόδια να βρέχονται στην άκρη της θάλασσας και τα χταπόδια έτοιμα λιασμένα για μεζέ να περιμένουν το άναμμα της φωτιάς. Με τα πρώτα αστέρια, οι φλόγες υψώνονται, η τσίκνα ζαλίζει τους θεούς και αρχινάει το τραγούδι...
«Στο Πήλιο, στην Αργαλαστήηη, πιάσαν το Λιόντα το ληστήηη, που ‘χε τα χέρια τέσσερα, τα πόδια δεκατέσσερα κι ένα μεγάλο μάτι που έβλεπε απ’ την πλάτη...»
Το συγκεκριμένο τραγούδι επαναλαμβανόταν καθημερινά, μια και ήταν το αγαπημένο του Χρήστου, μιας πανέξυπνης φάτσας (δεκατριάχρονος γιος του Μπάμπη και της Τάνιας), που τον είχε ενθουσιάσει ο Λιόντας, όχι τόσο ως επαναστάτης, αλλά ως επιτυχημένος ληστής, γι’ αυτό και είχε βγάλει το συμπέρασμα ότι σίγουρα θα είχε καταφέρει στο τέλος να αποδράσει, αλλά δεν το λένε, γιατί δε συμφέρει το σύστημα (αχ, ρε Τσε, προς το παρόν, σε τρώει ο Λιόντας).
Κι αργότερα, όταν οι ατμοί της ρακής ξεθύμαιναν αργά αργά, τσάρκα στ’ αστροφώτιστα διαστήματα να βρούμε τους αστερισμούς και τον Πολικό Αστέρα που δείχνει πάντα το Βορρά, μπούσουλας για τους προ εποχής δορυφόρων ναυτικούς, όπως μας μάθαινε ο εναλλακτικός και καπετάνιος φίλος μας.
Όταν ο λαϊκός αρχιτέκτονας έχει κέφια, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς μπροστά του.
Πού ‘ν’ το, πού ‘ν’ το δακτυλίδι, να το, να το, δε θα το βρεις...
Η Τζάστενη είναι ένα όνειρο ανάμεσα σε δυο κολπίσκους, λίγο πριν από την άκρη της χερσονήσου του Πηλίου μετά τη Μηλίνα και πριν από το Τρίκερι, στην αγκαλιά του Παγασητικού κόλπου. Ο δρόμος μέχρι το όνειρο είναι λίγο μακρύς για εμάς τους Αθηναίους. Μέχρι το Βόλο 325 χλμ. και μετά άλλα 40 μέχρι την Αργαλαστή, το κεφαλοχώρι της περιοχής, άντε και άλλα 20 χλμ. περίπου μέχρι την Τζάστενη μας κάνουν μια σούμα 385 χλμ.
Η διαδρομή προς τα χωριά του νότιου Πηλίου είναι ένας πίνακας σε πράσινο και γαλάζιο. Αριστερά το βουνό πνιγμένο σε εναλλασσόμενες αποχρώσεις του πράσινου, στολισμένο με μικρά χωριά σκαρφαλωμένα στις πλαγιές του και δεξιά η ήρεμη θαλάσσια έκταση του Παγασητικού. Μετά το Μαραθιά, ένα μικρό παραθαλάσσιο οικισμό, το όνομα του οποίου προέρχεται από το αρωματικό φυτό μάραθος, ξεπροβάλλει ο κάβος της Τζάστενης. Κι επάνω στον κάβο το σπίτι! Αυτός που το έχτισε πρέπει να ήταν πολύ μερακλής άνθρωπος. Υποστατικό στην ουσία του τσιφλικά που έχει για κτήμα του ένα μεγάλο μέρος της περιοχής.
Άποψη της Τζάστενης και του υποστατικού των ονείρων μου! Στο βάθος το βουνό στεφανώνει ο Λαύκος.
Το σπίτι είναι χτισμένο στα τέλη του 18ου αιώνα και στολίζει τις περισσότερες φωτογραφίες που απεικονίζουν αυτό το κομμάτι του νότιου Πηλίου και σε αρκετές περιπτώσεις προβάλλεται ως δείγμα ομορφιάς του νομού Μαγνησίας σε τουριστικά λευκώματα. Η εικόνα του να φωτίζεται σιγά σιγά στα χρώματα της αυγής και να σβήνει με το σούρουπο θα μείνει μέσα στην καρδιά και το μυαλό μου για πάντα. Εδώ, λοιπόν, στην Τζάστενη, «φιλοξενούμενοι» στην ουσία του φίλου Μπάμπη, που είχε την άδεια των ιδιοκτητών να κατασκηνώσει στην ακτή του κτήματός τους, ζήσαμε αξέχαστες στιγμές και γι’ αυτό θα ήθελα να προσθέσω εδώ και τις δικές μου ευχαριστίες στους ιδιοκτήτες, που μας επέτρεψαν να τις ζήσουμε σ’ αυτό το ευλογημένο μέρος.
Για μπάνιο ποδαράτοι ή σκαφάτοι
Μπορεί η κατασκήνωση να απαγορεύεται, αλλά η χρήση της ακτής για μπάνιο όχι. Η πρόσβαση από το δρόμο είναι λίγο δύσκολη, μιας και το μονοπάτι που κατηφορίζει ανάμεσα στις ελιές είναι μεγάλο και κατηφορικό (που σημαίνει ότι στην επιστροφή τα πράγματα είναι δύσκολα). Αλλά υπάρχει πάντα η λύση της πρόσβασης από τη θάλασσα. Αν είστε από τους τυχερούς που διαθέτουν σκάφος, η κοντινότερη πρόσβαση είναι από την παραλία του Μαραθιά ή κάπως μακρύτερα από τη Μηλίνα, γνωστό παραθεριστικό κέντρο. Στη Μήλινα λειτουργεί και όμιλος ιστιοπλοϊκών σκαφών που μπορείτε να νοικιάσετε για μια βόλτα στις απόμερες ακρογιαλιές του Παγασητικού με κορυφαία την Τζάστενη. Επίσης υπάρχουν και τουριστικά καΐκια που μεταφέρουν τους εκδρομείς για μπάνιο σε παραλίες ονειρεμένες και τους επιστρέφουν στη Μηλίνα ή στο Μαραθιά.
Το ταχύπλοο που άραξε το βράδυ στην άκρη της παραλίας... απλώς το χαλβαδιάζαμε.
Παίζοντας με τον άνεμο
Στην πανέμορφη παραλία του Μαραθιά τα τελευταία 15 χρόνια έχει αναπτυχθεί μια μικρή τουριστική υποδομή και διοργανώνονται αγώνες ιστιοσανίδας. Κι αυτό γιατί ο Παγασητικός κόλπος έχει ένα χαρακτηριστικό τοπικό άνεμο που βοηθάει το συγκεκριμένο σπορ, καθώς όποιες κι αν είναι προγνώσεις σ’ όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, εδώ κάθε μεσημέρι, όπως και να έχει το πράγμα, το αεράκι του θα το σηκώσει... έως θα τα πάρει και θα τα σηκώσει όλα...
Όρτσα!
Ηλιοχόος: Η Σχολή της Απλής Ζωής στο Πήλιο
Η έντονη ενέργεια του βουνού των Κενταύρων αποτυπώνεται στην ασυναγώνιστη ποικιλία βοτάνων και την πλούσια μυθολογία του. Οι απαράμιλλες φυσικές ομορφιές του συγκινούσαν τον ταξιδιώτη απο την εποχή του Ομήρου.
Κάτω από ελιές, πλατάνια και λεμονιές ο «Ηλιοχόος» προσφέρει από το 1993 εναλλακτικές διακοπές σε συνδυασμό με μαθήματα-σεμινάρια στο Πήλιο. Ο επισκέπτης παροτρύνεται και μαθαίνει να ασκείται αποτελεσματικά και χωρίς εξωτερικά μέσα για τη διατήρηση της ζωντάνιας, τη βελτίωση της υγείας και την εναρμόνιση των συναισθημάτων, αλλά και να παρατηρεί τον εαυτό του και τη φύση. Φεύγοντας παίρνει μαζί του τις όμορφες μνήμες και εμπειρίες των ομαδικών διακοπών, αλλά και την πρακτική γνώση των ασκήσεων, που μπορεί να προσαρμόσει και να συνεχίσει στην καθημερινή του ζωή.
Website: www.iliohoos.gr
Κείμενο & Φωτογραφίες: Έρρικα Πελωριάδου
