Το Γαλαξίδι είναι μια πανέμορφη γραφική παράλια κωμόπολη της Φωκίδας ανάμεσα στην Άμφισσα και την Ιτέα, ιδανική για ήσυχα και ρομαντικά Σαββατοκύριακα σε συνδυασμό με ουζοκατανύξεις στα κεντράκια γύρω από το πανέμορφο λιμανάκι του με φόντο τις κορυφές του Παρνασσού. Μέχρι που ανοίγει το Τριώδιο!
Κείμενο & Φωτογραφίες: Έρρικα Πελωριάδου
Από εκεί και μετά αρχίζει ένας διονυσιακός κύκλος που κορυφώνεται με την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς (από Παρασκευή μεσημέρι) και ολοκληρώνεται την Καθαρά Δευτέρα με το «ευπρεπές και πολιτισμένο» έθιμο του «αλευρομουντζουρώματος».
Εγώ ήξερα το Γαλαξίδι της ρομαντζάδας (μια συγκεκριμένη παλιά εποχή) και των ουζομεζέδων, αλλά για αλεύρια και μουντζουρώματα παραδόξως δεν είχα πάρει χαμπάρι.
- Μέχρι πρόπερσι εγώ με το αλεύρι είχα μια πάρα πολύ καλή μαγειρική σχέση.
- Μέχρι να έρθω στο Γαλαξίδι στις απόκριες, ήμουν ένα σοβαρό άτομο (τουλάχιστον σε δημόσιους χώρους).
Όμως ήρθα στο Γαλαξίδι Απόκριες και μάλιστα Καθαρά Δευτέρα, παρακινούμενη από ένα ζευγάρι καρδιακών φίλων που με έπεισαν ότι θα περάσω αξέχαστα. Κι έτσι έγινε!
Καινούρια μόδα στα μασκαρέματα;
Ήρθαμε, λοιπόν, όλοι παρέα και αφού αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας αρκετά έξω από την πόλη, όπου μας σταματούσε η τροχαία, πήραμε τα σακίδιά μας, φωτογραφικές μηχανές, βιντεοκάμαρες και όλη την καλή μας διάθεση και φθάσαμε στην είσοδο της πόλης, όπου μας σταμάτησαν για έλεγχο... διαβατηρίων!
Παρέες νεαρών παιδιών με βαμμένα πρόσωπα και ζωσμένα κουδούνες (οι «κουδουνάτοι» όπως τους αποκαλούν) και σακούλες με μπλε χρώμα μας σταμάτησαν και μας σχημάτισαν ένα σταυρό στο μέτωπο και μπλε γραμμές στα μάγουλα, απαραίτητο διαβατήριο για να μπεις στην πόλη και να πάρεις μέρος στις εκδηλώσεις. Κατηφορίζοντας τους πρώτους δρόμους συναντούσαμε παρέες παρέες μασκαράδων, οι οποίοι είχαν ένα κοινό θέμα αμφίεσης που με έβαλε σε σκέψεις. Οι 9 στους 10 είχαν ντυθεί σαν επιστήμονες σε εργαστήριο κινηματογραφικού θρίλερ επιστημονικής φαντασίας με θέμα τη διαρροή επικίνδυνου ιού και την επιβολή αυστηρής καραντίνας. Τι έγινε, ρε παιδιά; Καινούρια μόδα στα μασκαρέματα που εξοστράκισε Ζορό, πειρατές, πρίγκιπες, βασίλισσες της νύχτας αλλά ακόμη και τα πιο πρόσφατα χελωνονιντζάκια;
Σ’ αυτό το σημείο μου σκάνε με το μαλακό το μυστικό. Οι στολές είναι για να μη λερωθούν τα ρούχα τους από τη σκόνη των αλευριών και των χρωμάτων που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια της παρέλασης. Είχα φτιαχτεί κιόλας από τις μουσικές και τα τραγούδια που γέμιζαν την ατμόσφαιρα από τα μεγάφωνα στους δρόμους, οπότε μπήκα κι εγώ μαζί με τους άλλους δύο φίλους και τα παιδιά τους, που θα έπαιρναν κι αυτοί μέρος στην παρέλαση, σ’ ένα μαγαζί που προμήθευε τις στολές αυτές, ντύθηκα και βγήκα - με συμβούλεψαν να βάλω και το σακίδιο πλάτης μέσα από τη στολή για να μη λερωθεί. Απέξω περίμενε ο άντρας μου, που δεν παίρνει μέρος σ’ αυτά, και είχε επιφορτιστεί το ρόλο του καμέραμαν, ο οποίος με πλησιάζει σοβαρός σοβαρός και μου λέει: «Ξέρεις ένα ζώο που είναι ερπετό, έχει καμπούρα, τρέφεται με πίτες και ζει στην άμμο;» «Όχι» απαντάω αθώα! «Είναι ο καμπουροπιτόσαυρος ο αμμώδης... και είσαι φτυστή» μου λέει και ξεραίνεται στα γέλια.
Το χειρότερο είναι ότι, όταν κοιτάχτηκα σε μια τζαμαρία μαγαζιού λίγο πιο κάτω, είδα ότι είχε απόλυτο δίκιο. Σαν ένα ολόλευκο θηριώδες χελωνονιντζάκι ήμουν, αλλά το ακόμη χειρότερο ήταν ότι αυτό δεν με πτόησε καθόλου. Πόσο πιο χάλι θα γινόμουν; Ζώστηκα κι εγώ σακούλες με αλεύρια, φούμο, χρώματα και σφυρίχτρες και μπήκα στο κέντρο της παρέλασης έτοιμη για όλα!
«Χάνει μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα»!
Στην αρχή της παρέλασης πηγαίνουν οι κουδουνάτοι, τα νταούλια, οι πίπιζες κι ακολουθεί το... χάος. Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τα ασύστολα, τα ξέφρενα, τα... «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», τα «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα», τα απίστευτα, μοναδικά, αξέχαστα γαλαξιδιώτικα αλευρομουντζουρώματα. Ξεκινώντας από τον κεντρικό δρόμο, που κατηφορίζει στο λιμάνι, και μέχρι το τέλος του γύρου του λιμανιού, μέσα σ’ ένα απόλυτο πανδαιμόνιο από μουσική, καραμούζες, σφυρίχτρες και τόνους αλευροχρωμάτων, που γέμιζαν την ατμόσφαιρα μέχρι ψηλά, καθώς μανιωδώς πετούσαμε ο ένας στη μούρη του άλλου χούφτες ή και σακούλες ολόκληρες γεμάτες από αυτά, τα μόνα αισθήματα που είχα ήταν μια έξαλλη παιδιάστικη χαρά, και μια μανία να κατορθώσω να χώσω όσο περισσότερα χρώματα μπορούσα στις μούρες, στο στόμα, στο λαιμό των... συμπολεμιστών και αντίπαλων καρναβαλιστών, που χόρευαν γύρω μου σ’ ένα πολεμικό χορό με στόχο κι αυτοί εμένα κι όσους βρίσκονταν σε απόσταση βολής για ένα καλό αλευρομουντζούρωμα.
Μύτες, μάτια, στόμα, αφτιά, φάρυγγες, λάρυγγες, σε απίστευτο χάλι. Παρά τις φόρμες, τις μάσκες, τα γυαλιά και τα γάντια, τα χρώματα είχαν ποτίσει κάθε πόρο του σώματός μας μέχρι τα πιο απόκρυφα σημεία, λες και είχαμε πάει στην παρέλαση γυμνοί!
Το τέλος της παρέλασης μας βρήκε να βήχουμε, να φτύνουμε να δακρύζουμε, όλα έγχρωμα, και να κυνηγάμε με γέλια και ξεφωνητά για «αγκαλίτσες» τους φίλους μας που δεν είχαν πάρει μέρος, αλλά παρακολουθούσαν από απόσταση ασφαλείας το τζέρτζελο καθαροί και ευπρεπείς.
Ευτυχώς που οι ευπρεπείς σύντροφοί μας είχαν φροντίσει από πριν να προμηθευτούν από τους παραδοσιακούς φούρνους του Γαλαξιδιού τυρόπιτες, ψωμιά, παξιμάδια, μουστοκούλουρα και τα παραδοσιακά γλυκά «αμύγδαλο» και «ρεβανί», γιατί, στο χάλι που ήμασταν, δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά για φαγητό, άσε που στις ταβέρνες γινόταν το αδιαχώρητο.
Μια εμπειρία που δε θα ήθελα να την έχω χάσει με τίποτα! Όσοι πιστοί προσέλθετε!!!
Απίστευτα χρήσιμη πληροφορία:
Να έχετε μαζί σας μια πλήρη αλλαξιά ρούχων,
των εσώρουχων συμπεριλαμβανομένων, δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, αρκετά πακέτα υγρά μωρομάντιλα, μπουκάλια με νερό και ένα απλό τουλάχιστον κολλύριο για τα μάτια.
Προσοχή! Απαγορεύεται αυστηρά σε άτομα με άσθμα, αναπνευστικά προβλήματα και ευπάθεια σε αλλεργίες πάσης φύσεως!
