Μερικά χωριά έχουν τυχερό άστρο. Αυτό συμβαίνει με τα Ευηνοχώρια, που, χαμένα ανάμεσα στις χαράδρες των βουνών, ερήμωναν σιγά σιγά, όταν ξαφνικά... η μοίρα άλλαξε γνώμη για την τύχη τους και τους έστειλε.... μια λίμνη, για να τα μετατρέψει σε ελβετικό τοπίο.
Και μάλιστα το έκανε την κατάλληλη χρονική περίοδο, που ο ορεινός εναλλακτικός τουρισμός ανέτελλε στην Ελλάδα και οι άνθρωποι άρχιζαν να ψάχνουν για ξεχασμένες γωνιές της ελληνικής ορεινής υπαίθρου, μακριά από τα στίφη των τουριστών που χρειάζονται στις αποδράσεις τους να ανακαλύπτουν κι ένα κομμάτι της μεγάλης πόλης που μένουν.
Η Ευηνολίμνη και τα Ευηνοχώρια είναι ακόμα ένας παράδεισος για τους εναλλακτικούς ταξιδιώτες, όπου θα βρουν γαλήνη και ησυχία, ενώ χωριά απείραχτα από την τουριστική βιομηχανία προσφέρουν απλή κι αφτιασίδωτη την ομορφιά τους. Η τεχνητή λίμνη του Εύηνου ποταμού, που δημιουργήθηκε για να καλύψει ανάγκες ύδρευσης, τελικά πρόσθεσε στο τοπίο μια ακόμη πανέμορφη εικόνα στο ήδη μοναδικό τοπίο των ορεινών όγκων του Παναιτωλικού όρους και των Βαρδουσίων. Φυσικά όπως κάθε ανθρώπινη παρέμβαση, έτσι κι αυτή έχει αφήσει πολλά πληγωμένα σημεία, υπολείμματα εργαλείων που χρησιμοποιήθηκαν στο εργοτάξιο όσο κατασκευαζόταν η λίμνη.
Οι ελπίδες μας... στη φύση, που πάντα κατορθώνει στο τέλος να σκεπάζει και να εξαφανίζει τις ανθρώπινες ασχήμιες. Όμως, εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ένα μεγάλο μέρος ευθύνης εξακολουθεί να έχει ο δήμος Πλατάνου και οι πολιτιστικοί σύλλογοι της περιοχής, που πρέπει, επιτέλους, να μάθουν στους κατοίκους των γύρω χωριών ότι οι ρεματιές και τα γκρεμνά γύρω από το ποτάμι και τη λίμνη δεν είναι.... σκουπιδότοποι για να πετάνε ό,τι άχρηστο έχουν. Μας έχει τύχει να μαζέψουμε τα σκουπίδια μετά από επίσκεψη στο σπίτι φίλου μας στην Περίστα και, επειδή δεν γίνεται στο χωριό συγκομιδή σκουπιδιών, να τα μεταφέρουμε με τα αυτοκίνητά μας μέχρι τον Πλάτανο, που είναι το κεφαλοχώρ, για να τα πάρει κάποιο σκουπιδιάρικο. Όταν ρωτήσαμε πού να τα αφήσουμε, για να είναι η συγκομιδή τους πιο βολική, μας κοίταξαν λίγο σαν UFO και μας υπέδειξαν μία από τις κοντινές ρεματιές για να τα πετάξουμε!!!! ΕΛΕΟΣ!
Πικνίκ στην Ευηνολίμνη
Φεύγοντας από τον Πλάτανο, η κυριακάτικη ημέρα, στολισμένη με έναν ολόλαμπρο ήλιο που φώτιζε το πράσινο τοπίο, πλυμένο επιμελώς από τη βροχή της προηγούμενης βραδιάς, ήταν το ιδανικό σκηνικό για το χειμωνιάτικο πικνίκ που ονειρευόμασταν δίπλα στη λίμνη. Κεφτεδάκια, ντομάτες, τυριά, πίτες και αλλαντικά, αναψυκτικά και κρασάκι σπιτικό από το αμπέλι του φίλου μας στην Εύβοια, φρούτα και σοκολάτες για επιδόρπιο ήταν ήδη επιμελώς τακτοποιημένα, μαζί με τα υπόλοιπα μπαγκάζια για την επιστροφή στην Αθήνα, μέσα στο αυτοκίνητο, όταν δόθηκε το σύνθημα για αναχώρηση. Βέβαια, μεταξύ του συνθήματος για αναχώρηση και της... αναχώρησης μεσολάβησαν δύο ώρες, αρκετές επαναλήψεις καφέ και το τέλος της ηλιοφάνειας! Έτσι, όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε, ο ήλιος είχε κατεβάσει ρολά και είχε δώσει τη θέση του σε μια βαριά συννεφιά, που παραχώρησε μετά από λίγη ώρα τη θέση της στη βροχή. Βγαίνοντας από το χωριό και ήδη μετά τις πρώτες στροφές, η θέα στα δύο χωριά, Πάνω και Κάτω Πλάτανο, ήταν πανοραμική. Μετά τον Πλάτανο, ακολουθήσαμε την πινακίδα για Φράγμα Εύηνου, Αράχοβα, Καρπενήσι. Ο δρόμος ανηφόριζε με συνεχείς στροφές, μέχρι το σημείο που, καβατζάροντας το βουνό, έκανε την εμφάνισή της στο βάθος η Ευηνολίμνη, με φόντο τα σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των γύρω βουνών χωριά.
Στην άκρη της λίμνης μάς υποδέχεται πρώτα το χωριό Άγιος Δημήτρης, σε υψόμετρο 650 μέτρων. Ένα χωριό που τα σπίτια του, με μεγάλες γεμάτες λουλούδια αυλές, είναι σπαρμένα στη γύρω έκταση ανάμεσα στις πλαγιές του όρους Αρδίνη και στην αριστερή όχθη του Εύηνου, με θέα την απέναντι όχθη της Ευηνολίμνης και τα χωριά Αράχοβα και Νεοχώρι, ενώ πίσω του, κρυμμένη από το ύψωμα του Άη Λια είναι η Περδικόβρυση. Τα χρώματα ουρανού, βουνών, λίμνης, με τις διαχωριστικές γραμμέςτους απαλά σβησμένες από την υγρασία της ατμόσφαιρας, ήταν το ιδανικό φόντο για έναν ρομαντικό πίνακα, αλλά οι ώρες που είχαν περάσει εν τω μεταξύ από το «λιτό» πρόγευμά μας είχαν ξυπνήσει τον κροκόδειλο που ενεδρεύει πάντα μέσα στο στομάχι μας και ζητούσε εναγωνίως φαγητό... Μετά από μια στάση για φωτογραφίες και ρομάντζα πάνω στο φράγμα, συνεχίσαμε για τη ρεματιά που ξεκινάει από τις όχθες της λίμνης μέχρι το βάθος του δρόμου κάτω από το χωριό Διπλάτανος, όπου άφθονα κρυστάλλινα νερά ξεχύνονται από τους γύρω χείμαρρους και κατρακυλούν στο βάθος της γεμάτης τεράστια πλατάνια κοίτης, όπου ήταν και ο στόχος μας για το πικνίκ.
Την ώρα που σταματάμε, μέσα στην τρελή χαρά, και απλώνουμε τραπεζομάντιλα και ταπεράκια - ΟΜΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΤΕ!!! - αρχίζει να βρέχει. Η σύσκεψη που ακολουθεί για το αν θα φάμε, έστω και με βροχή, ή αν θα συνεχίσουμε την βόλτα μας μέχρι να βρούμε κάποια κλειστή ταβέρνα στο επόμενο χωριό κρατάει μόνο μερικά δευτερόλεπτα, καθώς η ομόφωνη απάντηση ήταν «φαγητό εδώ και τώρα». Επειδή, όμως, το χώμα είχε ήδη αρχίσει να μετατρέπεται σε λάσπη ολοταχώς, τα μαζεύουμε, ανεβαίνουμε την όχθη. Ακριβώς πάνω από την όχθη της ρεματιάς, δίπλα στον δρόμο, και απέναντι από την πετρόκτιστη πηγή με το παγωμένο καθαρό νερό που τρέχει ασταμάτητα, ένα μπαλκόνι με τραπέζι και πάγκους σαν καλοκαιρινή τραπεζαρία ενός προνομιούχου εξοχικού, περιμένει να μας φιλοξενήσει. Κι εδώ έρχεται η γνωστή φράση του Πάουλο Κοέλο «όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλη η φύση συνωμοτεί για να το πραγματοποιήσεις».
Μόλις βγάλαμε τα τάπερ με τα φαγητά, η βροχή μετατράπηκε σε σιγανό ψιλοβρόχι. Τα βρεγμένα κεφτεδάκια, οι νοτισμένες πιτούλες και οι ντομάτες με το τυρί πάνω στο υγρό ψωμί έγιναν ξαφνικά πιο νόστιμα και σε συνδυασμό με το κρασάκι του φίλου μας, καλά φυλαγμένο μέσα στο μπουκάλι της κόκα κόλα, μας έδωσαν ένα γεύμα που θαυμόμαστε για πάντα! Θεωρείται αυτονόητο... ότι η βροχή σταμάτησε ακριβώς μόλις μπήκαμε στα αυτοκίνητα για να φύγουμε.
Τέλεια... Ανηφορίζοντας τις στροφές για την Αράχοβα, το μεγαλύτερο χωριό του Δήμου Πλάτανου, φάνηκαν τα πρώτα χιόνια στις κορυφές των γύρω βουνών! Μας καλωσορίζει η έρημη τώρα πλατεία της, που το καλοκαίρι όμως σφύζει από ζωή. Η θέση του χωριού είναι προνομιακή, πάνω στον άξονα της 24ης επαρχιακής οδού Ναυπάκτου – Καρπενησίου, κλεισμένο μέσα σ ́ ένα δάσος από καστανιές, καρυδιές και έλατα.
Τα πετρόκτιστα σπίτια του, με τις κεραμιδένιες στέγες, σκαρφαλωμένα στις πλαγιές του Κοκκινιά,το ρολόι της εκκλησίας που δεσπόζει με φόντο τη λίμνη,τα νερά που τρέχουν στις άκρες των καλτεριμιών,η θέα ενός ορίζοντα κλεισμένου από τις χιονισμένες βουνοκορφές, με την Ευηνολίμνη και τον Φίδαρη στο βάθος του φαραγγιού, όλα συνθέτουν την απόλυτη εικόνα του ιδανικού ορεινού χωριού.
Μια στάση για λίγο νερό από την πετρόκτιστη βρύση της πλατείας και δρόμο για την επιστροφή στην Αθήνα, πάνω από τα βουνά, ανάμεσα στους ορεινούς όγκους του Τυμφρηστού και των Βαρδουσίων.
Και ξαφνικά, το τοπίο γίνεται λευκό. Τα χιόνια καλύπτουν τις άκρες του δρόμου. Μοναχικά σπιτάκια μέσα στο δάσος, βρύσες καλυμμένες από το χιόνι, χωριά χαμένα μέσα στα βουνά, όπως η Δομνίστα και το Κρίκελλο, παλιά γεφύρια, συντροφεύουν το ταξίδι μας μέχρι τις Ράχες του Τυμφρηστού, όπου αρχίζει η κατάβασή μας προς τη Μακρακώμη και τον κάμπο της Λαμίας.
Το πρώτο χωριό που συναντάμε είναι η Δομνίστα και ακολουθεί το Κρίκελλο που είναι η έδρα του Δήμου Δομνίστας. Η πλευρά αυτή της Ευρυτανίας καλύπτεται από πυκνά δάση με έλατα, βελανιδιές, πουρνάρια, πλατάνια που διασχίζει ο Κρικελλιώτης ποταμός. Δάση ένδοξα, δάση της κλεφτουριάς και των καπεταναίων που είχαν εδώ τα λημέρια τους από τα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης μέχρι τα χρόνια του Άρη Βελουχιώτη.
Δάση γεμάτα μονοπάτια και κρυφές ομορφιές, που προσφέρονται για ατέλειωτες πεζοπορίες σ ́ένα τοπίο που την άνοιξη ευωδιάζει από τα αγριολούλουδα και τους μυριστικούς θάμνους. Το μάτι δεν προφταίνει να βλέπει και οι στάσεις πλέον για φωτογραφίες δεν έχουν νόημα, αφού τα πάντα γύρω μας είναι μια ατέλειωτη ομορφιά που ο φακός δεν μπορεί να αποτυπώσει. Μόνο το ανθρώπινο μάτι, που επικοινωνεί απευθείας με την ψυχή μας, μπορεί να αποτυπώσει την πραγματική διάσταση του τοπίου.
Βαρδούσια, σαν ποίημα του Παπαντωνίου
Στο τέλος της κατάβασης, μια τελευταία στάση για λουκουμάδες και καφεδάκι στην Υπάτη, με τη φημισμένη ιαματική πηγή στο κέντρο του άλσους της, μας βρίσκει κουρασμένους αλλά με το μυαλό γεμάτο πανέμορφες εικόνες.
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι, όταν φύγαμε από την Υπάτη, στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου είχαν προστεθεί αρκετά κουτιά με τους καταπληκτικούς κουραμπιέδες της περιοχής, μερικοί από τους οποίους έγιναν θυσία στη διάρκεια της ανούσιαςπλέον διαδρομής επιστροφής στην Αθήνα μέσω της εθνική οδού.
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν η αντίθετη ακριβώς από αυτή που ακολουθούν οι επισκέπτες του κοσμοπολίτικου Καρπενησίου. Μέσω της γέφυρας του Ρίου – Αντίρριου περάσαμε απέναντι στη Ναύπακτο και ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Σίμο – Ποκίστα – Πλάτανο – Καρπενήσι. Στο Καρπενήσι δεν φθάσαμε ποτέ. Μετά την Αράχοβα, τη Δομνίστα και το Κρίκελλο, στρίψαμε δεξιά για Μακρακώμη και τη διασταύρωση προς Καρπενήσι την αφήσαμε να περιμένει... τους επόμενους.
Κείμενο & Φωτογραφίες: Έρρικα Πελωριάδου
