Σε μια πόλη που ξυπνάς κάθε πρωί και ξεκινάς να τρέχεις για να προλάβεις...
...που, αν και ασφυκτικά κατοικημένη, η αποξένωση είναι κύριο χαρακτηριστικό της και που το γκρι είναι το χρώμα που αντικρίζεις πιο πολύ, υπάρχουν λόγοι ή καλύτερα μέρη, και μάλιστα στο κέντρο της, όπου οι κάτοικοί της αισθάνονται τυχεροί!
Και βέβαια δεν αναφερόμαστε στην Ακρόπολη, τον Παρθενώνα και τα άλλα μνημεία της Αθήνας, αλλά ούτε στη νυχτερινή της ζωή που απολαμβάνουν οι τουρίστες που επισκέπτονται την πρωτεύουσα, ως αφετηρία ή τελευταίο σταθμό κατά το ταξίδι τους στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα ωραίο σημείο που δεν έχει υποστεί αρκετές αλλαγές και βρίσκεται στην Πλάκα...
Η Πλάκα είναι γνωστή για τις ταβέρνες της και τα μαγαζάκια της σε Έλληνες και τουρίστες. Έχει έκταση περίπου 3,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, όπου παλιά αρχοντικά της καμαρώνουν για τα χρόνια που πέρασαν αφήνοντας τα αποτυπώματα επάνω τους, αποτυπώματα μιας άλλης εποχής με τις δικές της ιστορίες, γεμάτη νοσταλγία για τους ιδιοκτήτες τους.
Περπατώντας στα γραφικά δρομάκια της συνοικίας, μην εκπλαγείτε, αν ξαφνικά μπροστά σας δείτε μια εντελώς διαφορετική γειτονιά, τόσο καλά ενταγμένη στο συγκεκριμένο περιβάλλον αλλά συνάμα τόσο διαφορετική, τα Αναφιώτικα. Σπίτια χτισμένα με κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική εγκλωβίζουν τη ματιά, κερδίζουν τις εντυπώσεις και δίνουν την αίσθηση στους περαστικούς ότι βρίσκονται σε κάποιο νησί. Μη γελιέστε, όμως, είστε στην καρδιά της Αθήνας! Τα Αναφιώτικα βρίσκονται κάτω από τη βόρεια πλευρά του βράχου της Ακρόπολης.
Η ιστορία θέλει το Μαντείο των Δελφών να απαγορεύει την εκμετάλλευση της περιοχής, για να προστατευτεί η ιερότητα του χώρου. Το όνομά της το έχει πάρει από τους κατοίκους του νησιού της Ανάφης, που ήταν και οι πρώτοι άποικοι το 1860, οι οποίοι ήρθαν να εργαστούν στην Αθήνα. Άλλοι τους θέλουν να εργάζονται στην Ακρόπολη και άλλοι να είναι τεχνίτες, χτίστες, λοτόμοι που ζητούσαν μια καλύτερη ζωή στα εργοτάξια της πόλης. Σημασία έχει ότι είναι οι δημιουργοί των Αναφιώτικων. Οι εργασίες για την ανέγερση των σπιτιών που θα στέγαζαν αυτούς και τις οικογένειές τους κράτησαν μόνο λίγες ημέρες. Συλλέγοντας τα απαραίτητα υλικά που μπορούσαν να βρουν και με μεράκι, έχτισαν με απλοϊκότητα τις κατοικίες τους. Σεργιανίζοντας σ’ αυτό το μέρος, αναρωτιέσαι γιατί να ακολούθησαν αυτή την αρχιτεκτονική. Ίσως να επιθυμούσαν ν’ αποτυπωθεί σ’ αυτή την πλευρά η καταγωγή τους ή για να μην επιτρέψουν στους εαυτούς τους να παρασυρθούν από τους ρυθμούς και τη ζωή της πόλης. Πάντως όποιος και αν ήταν ο λόγος, δεν έχουμε παρά να αισθανόμαστε τυχεροί που υπήρξε, γιατί συνέβαλε στη δημιουργία αυτής της γειτονιάς του παραδείσου που μυρίζει Αιγαίο, δύο βήματα από τη λαοθάλασσα και τη φασαρία του κέντρου!
Σήμερα, κάποια από τα σπίτια κατοικούνται από τους απογόνους των ανθρώπων που τα δημιούργησαν, κάποια άλλα πουλήθηκαν και δυστυχώς κάποια γκρεμίστηκαν. Σημασία έχει ότι σ’ αυτή την πλευρά της Αθήνας, σ’ αυτό το κομμάτι της Πλάκας κάποιοι έγραψαν τη δική τους ιστορία, που αξίζει να τη γνωρίσουμε όλοι. Ένα σεργιάνι στα σοκάκια αυτής της γειτονιάς, έστω και σύντομο σε ένα διάλειμμα απ’ τη δουλειά, αποτελεί ένα φανταστικό ταξίδι που διώχνει το άγχος που προκαλεί η πολύβουη μεγαλούπολη και γεμίζει τις μπαταρίες! Αξίζει, λοιπόν, να κάνουμε μια εναλλακτική... βόλτα κάτω από τον ιερό βράχο σε... νησιώτικα σοκάκια.
Κείμενο & Φωτογραφίες: Έλενα Παπακωνσταντίνου
